زندگی را سپاس

زندگی مانند ارّه کردن درختان است اگر اره را تیز نکنیم کسالت، خستگی، عصبانیت، خشم، قهر، اضطراب، افسردگی و دهها عارضه ی روانی و جسمانی و در یک کلام ناخوشی در وجودمان ایجاد می گردد و با کُند شدن تدریجی اره متوجه نمی شویم که هر روز در زندگی لذت زنده بودن را از دست می دهیم.

پس هرگاه ما غذا بخوریم و متوجه نشویم که چه خورده ایم باید آن روز روزه بگیریم و امساک را تمرین کنیم تا بفهمیم غذای اطراف ما حرمت دارد. یکی از دلایلی که برای سفر کردن در زندگانی ما وجود دارد این است که به زندگی معمولی عادت کرده و دیگر زیبایی تابلوی دیوارمان را متوجه نمی شویم و گاهی فراموش می کنیم که فراهم کردن این خانه، محل زندگی ما، یا این وسیله ی خانگی زمانی برای ما آرزو بود!