خودشکوفایی از دیدگاه مولانا و راجرز

مولوی و راجرز دو شخصیت برجسته ای که اگرچه به لحاظ تاریخی حدود هفت قرن از یکدیگر فاصله داشتند، اما دیدگاه های زیبایی از "فرایند انسان شدن" را ارائه داده اند. مولوی انسان گرای معنوی نگر، ضمن نگاهی رازآلود و حیرت زا به انسان، با صفای آینه باطن و انقلاب درونی خویش، توانست گام هایی تا رسیدن به انسان کامل را ناباورانه بردارد و الگویی شد که نام، آثار و اشعارش، قرن هاست آتش به خرمن سوختگان عالم می زند و راجرز انسان گرای تجربی نگر، در روزگار قحطی انسان، از خودشکوفایی و "هنر انسان شدن" سخن گفت و نقش جامعه را در خودشکوفایی امری کلیدی معرفی کرد و بر این باور بود در جوامعی که شخص از همخوانی، توجه مثبت بی قید و شرط و همدلی برخوردار باشد، می تواند به سوی خودشکوفایی پیش رود. اما از نظر مولانا، رسیدن به نور خدایی و اشراق و شهود باطنی، پایان نقطه خودشکوفایی است که مراحل آن در کتاب حاضر به گونه زیبایی مورد تحلیل روان شناختی قرار گرفته است.